سایه سنگین نظارت بر سر روزنامه نگاران مستدام است

موج پرس:: بی شک آزادی بیان و آسودگی پس از بیان بزرگترین مطالبه روزنامه نگاران ایران است. اما این همه آنچه می خواهند نیست؛ روزنامه نگاری هنوز برای اکثر قریب به اتفاق روزنامه نگاران یک شغل دایمی که بتوانند با تکیه بدان زندگی شان را اداره کنند نیست. بخش بزرگی از جامعه ی رسانه ای کشور هنوز از بیمه برخوردار نیستند، قراردادهای شان بعضا قانون کار را هم دربرنمی گیرد، انجمن صنفی شان تعطیل است و خانه های مطبوعات به روی همه ی اهالی رسانه باز نیست، بخاطر تخلف احتمالی یک خبرنگار با توقیف کل مجموعه در واقع تنبیه جمعی اعمال می شود، هنوز روزنامه نگار وقتی با تلفن حرف می زند پژواک صدای خود را می شنود،هنوز به غیر روزنامه نگاران راحت تر مجوز نشریه داده می شود و روزنامه نگار باید با مدیریتی کار کند که روزنامه نگار نیست و بیشتر به مبصر می ماند تا همکار و… حال دولت تدبیر و امید بر سر کار آمده است و کمتر قشری به اندازه روزنامه نگاران و اهالی فرهنگ از این رخداد خرسند است و امید دارد به تدبیر. آیا این امید ناامید خواهد شد و یا ببار خواهد نشست؟ برای رسیدن به پاسخ این سوال، به سراغ تعدادی از روزنامه نگاران رفتیم و درباره وضعیت صنفی و مطالبات شان پرسیدیم. نظر این همکاران را بخوانید:

ساسان آقایی از روزنامه نگاران جوان و در عین حال با تجربه که در بسیاری از روزنامه های اصلاح طلب و مستقل کار کرده و هنوز به فعالیت مشغول است در اینباره می گوید: ۱۲ سال متمادی‌ست در مطبوعات ایران فعالیت رسانه‌ای حرفه‌ای دارم. پیش از بازداشت اخیرم در روزنامه‌ی اعتماد مشغول به کار بودم و اکنون در حال بررسی پیشنهاد یکی، دو روزنامه‌ی در شرف انتشار هستم. امیدی که دولت اقای روحانی برای ما به‌وجود آورده، بازگشت فضای آرامش و بازتری برای مطبوعات و بازگشت فعالان حرفه‌ای رسانه‌ای‌ست که در سال‌ها اخیر به دلیل فشارهای بخش‌های مختلف گاه نامرتبط با امور رسانه، به ناگزیر از فضای فعالیت حرفه‌ای خود دوری گزیده بودند. با توجه به ساختارهای کلی کشوری مانند ایران و اینکه اراده‌ی دولت تنها بخش ناچیزی از ساخت حقیقی قدرت را تشکیل می‌دهد، در بخش‌های مرتبط با سیاست و فضای سیاسی داشتن «انتظار» ویژه از دولت آقای روحانی چندان منطقی نیست. به باور من تنها انتظاری که از وی می‌توان داشت، پایبندی نشان داده به شعارهای دوران انتخاباتی وی است. به هر ترتیب ما دیر یا زود باز هم شاهد رودرویی بخش‌هایی از طبقه‌ی حاکمیت با رسانه‌هایی خواهیم بود که تلاش دارند، آزادانه‌تر بنویسند و در این‌جاست که انتظار از آقای روحانی و وزارت ارشاد وی این انتظار می‌رود که با افزایش فشارها درجا نزند و به جای آن‌که خود تبدیل به مدعی‌العموم رسانه‌ها شوند، دادستان آن‌ها باشند و در جهت کاهش فشار بر رسانه‌ها گام بردارند. البته ما انتظار نداریم که اگر خطایی در رسانه‌ای رخ داد، از آن چشم‌پوشی کنند، انتظار ما تنها این است که به جای «توطئه‌نگری به مطبوعات» و «با سوتفاهم اندیشیدن به آن‌ها» هر خطایی در چارچوب فضای رسانه‌ای و براساس قانون رسیدگی شود. البته انتظار دست‌اندرکاران رسانه از دولت روحانی در بخش‌های صنفی به‌درستی بالاست. به این دلیل که در این بخش‌ها دولت می‌تواند منشا اثر باشد، ما انتظار داریم، دولتی که بر شانه‌ی رسانه‌های منتقد و مستقل بالا آمده، از معاش روزنامه‌نگاران مستقل و منتقد هم پشتیبانی کند و به فکر تامین آن‌ها باشد. به هر ترتیب، سال‌هاست که روزنامه‌نگاران با شرایط معیشتی بغرنج و مشکل‌هایی چون بیمه دست به گریبان هستند. در این دولت، فضای مثبتی وجود دارد که بشود این مشکل‌ها را برطرف ساخت و به آرامش فضای فکری دست‌اندرکاران رسانه کمک کرد.

فواد صادقی از روزنامه نگارانی که بیشتر در سایت های خبری از جمله بازتاب امروز و… مشغول بکار بوده است بسیار کوتاه از خواست خود می گوید، کوتاه اما گویا، صادقی به خبرنگار ما در اینباره گفت: انتظار اهالی مطبوعات از دولت جدید احیای حقوق قانونی است. عدم سانسور مطابق قانون مطبوعات، ممنوعیت تفتیش عقاید، و طی شدن روال نظارت صحیح با حفظ حقوق قانونی مطبوعات، جلوگیری از برخوردهای فله ای قضایی وامینتی با مطبوعات!

آذرطاهرآبادی خبرنگار کرمانشاهی در این رابطه می گوید: از سال ۷۸ در مطبوعات دانشجویی و بعد از آن در سایت های خبری کردی و فارسی و همچنین رسانه های محلی مشغول به کار هستم. در حال حاضر در کرمانشاه ، همکار خبرگزاری مهر هستم و همچنین در دو هفته نامه محلی ندای جامعه دبیر سرویس سیاسی واجتماعی و همچنین در هفته نامه غرب خبرنگار هستم . بیش از ۱۲ سال از کار مطبوعاتی بنده میگذرد تاکنون یک ساعت متاسفانه بیمه نشدم و همچنین بارها و بارها به دلیل نیاز مالی تحت فشار بودم که متاسفانه خیلی از همکاران هم با بنده تقریبا هم درد هستند. بعد از آمدن و راه اندازی سایت سامان در اداره ارشاد برای ساماندهی وضعیت خبرنگاران هم باز دردی دوا نشد و متاسفانه این سایت هم با سنگ اندازی های مختلف در ثبت و همچنین دادن بیمه نتوانست راهی برای امثال بنده باز کند. خیلی از همکاران و همچنین من گرفتار مشکل تنبیه ها شده اند کما اینکه بعد از وقایع ۸۸ دو سال هیچ نشریه ای حاضر به همکاری نبود و همچنین با حکم های نا عادلانه هم رو به رو شدیم. ای کاش در دولت جدید واقعا برای این معضل راه حلی اصولی بنا شود تا ما به عنوان خبرنگار واصحاب رسانه با فراغ بال بهتر و آسایش خاطر بیشتر به کار ادامه دهیم .

در ادامه سراغ همکاران دیگر نیز خواهیم رفت تا «رسانه» صدای ارباب رسانه نیز باشد.